Να θυμάσαι

Όσο μεγαλώνεις μαθαίνεις να ζεις.
Όσο ζεις μαθαίνεις να ξεχνάς.
Όταν θα τα ξεχάσεις όλα,
θα είναι πια αργά για σένα.
Φρόντισε να θυμάσαι...
Θα σε “βασανίσουν”,
θα σου στύψουν το μυαλό,
μα εσύ να θυμάσαι...

Περισσότερα »

Βρες

Βρες τη σιωπή.
Άκουσέ την.
Βρες τη φυγή.
Κηνύγησέ την.
Βρες τη λήθη.
Θυμήσου την.
Βρες την αλήθεια.
Αρνήσου την.
Βρες τη νοθεία.
Αγόρασέ την.
Βρες το τίποτα.
Αγκάλιασέ το.
Μαζί του φτάσε στο απόγειο του ανούσιου.
Μέθυσε με το άρωμα της χαραυγής.
Ξύπνα με τις αναθυμιάσεις του σούρουπου.
Κοιμήσου με τη λάμψη της αιώνιας φωτιάς σου.

Περισσότερα »

Καμβάς

Σαν ψίθυροι στ’ αυτιά σου.
Σαν μικρές νιφάδες χιονιού στον ώμο σου.
Οι στιγμές που έζησες, περνάνε και χάνονται, λιώνουν...
Είναι απλά το παρελθόν.
Τώρα, όταν νοσταλγείς,
φυσάς ανθούς μέσα από τις χούφτες σου,
μυρίζεις το χαμομήλι στο απέραντο πράσινο,
χαϊδεύεις το γρασίδι ενώ επάνω του κυλιέσαι.
Όταν ο ουρανός είναι καθαρός,
τα άστρα σχηματίζουν κοιλάδες, βουνά, νέους ουρανούς.
Και μέσα σε αυτούς τους πίνακες αφηρημένης τέχνης,
τρέχεις εσύ...
Τρέχεις και δε σε νοιάζει αν στην επόμενη στροφή
έχω ζωγραφίσει έναν καταρράκτη ή έναν γκρεμό.
Χωρίς φόβο, παίρνεις το πινέλο σου,
και φτιάχνεις γέφυρες, ρυάκια, βελανιδιές.
Ολοκληρώνεις έτσι απλά τον πίνακά μου.
Και κάπου εκεί στο βάθος,
ένα σπίτι, μια φωτιά, ένα ηλιοβασίλεμα...
Ο καμβάς μου όμως διαλύεται κάθε αυγή.
Και κάθε βράδυ τον γεμίζω ξανά, τον γεμίζω διαφορετικά.
Εσύ όμως, πάντα είσαι εκεί, να τρέχεις, να περνάς γέφυρες,
να ξεδιψάς από τα ρυάκια, να ξαποσταίνεις στις βελανιδιές.
Όταν θα ολοκληρώσω αυτόν τον πίνακα,
μάλλον θα έχεις πια γεράσει.
Και μάλλον δε θα μπορείς πλέον να τρέχεις.
Και τότε ίσως έρθω να σου πω,
πως κι εγώ δεν μπορώ να ζωγραφίσω πια.
Κι ίσως να γίνω εγώ τα πόδια σου,
κι εσύ το χέρι και το μυαλό μου…

Περισσότερα »

Στο εργαστήριο

Ομόκεντροι κύκλοι.
Απόσταση σταθερή.
Ταχύτητα αμελητέα.
Φορά αντίθετη του ρολογιού.
Εικόνες.
Γεννήτρια εικόνων και συναισθημάτων.
Πιοτό αναζωπύρωσης,
υπενθύμισης και επαλήθευσης όσων ονείρων σε ξύπνησαν.
Γυρίζεις πλευρό και ξεχνάς.
Ανάβεις το φως και τα ίχνη εξαϋλώνονται.
Πίνεις νερό απ' τις πηγές της αμαρτίας και οι εκκρίσεις σου ομογενοποιούνται.
Κραυγές... αυγές... yes.
Με echo σε μια γειτονιά που δεν γνωρίζεις.
Μπουσουλάς τώρα πια, μεγάλωσες.
«Τα γόνατά μας μάτωσαν», θα πεις.
«Πρέπει να σηκωθούμε».
Στην φόδρα που απ' τα γεννοφάσκια κουβαλάς, γράφει «λεύτερος».
Η σφραγίδα πίσω απ' τα μάτια είναι «υψηλής παστερίωσης».
Ηλεκτροσόκ κι αμνησία ξανά.
Πρέπει να μάθεις...
...σωστά!

Περισσότερα »

#στην_άμμο

Σκοντάφτεις κι ακόμα πάτο δεν έχεις βρει
Αποδόμησες τα χρώματα και μετουσίωσες την αγάπη σου σε ένα δέντρο αειθαλές
Κι ύστερα έδωσες το σήμα κατεδάφισης των παιδικών σου κάστρων
Με λάσπη θα χτίσεις τον καθρέφτη που δείχνει τα σημάδια της παρακμής αυτής της πόλης

#10

Φθορές στο μακιγιάζ σου
Μοιάζεις τόσο ηλίθια κάτω απ' τη χειροποίητη μάσκα σου
Πίσω απ' τις ρωγμές,
στάζει το μεγαλείο σου

Περισσότερα »